ششم آوریل سال ۱۹۹۴ بود که هواپیمای رییس‌جمهور رواندا در زمان فرود مورد اصابت دو موشک قرار گرفت، همین حادثه جرقه‌ی شروع وحشیانه‌ترین نسل‌کشی سالیان اخیر شد، فقط در سه ماه آوریل، می و جون سال ۹۴، در‌حدود ۸۰۰ هزار تا یک میلیون نفر از جمعیت اقلیت توتسی قتل‌عام شدند.(اپیزود ۱۴ – نسل‌کشی رواندا)
برای کشتار این تعداد از انسان‌ها که شامل هر سن و جنسیتی می‌شدند، چیزی بیشتر از چند وسیله ساده، مثل چماق، قمه و تعداد کمی اسلحه نیاز نبود، ولی در مقابل به عقیده بسیاری از جمله فیلیپ گورویچ (خبرنگار آمریکایی) قدرتمند‌ترین ابزار این نسل‌کشی شبکه رادیویی RTLM بود.
ایستگاه رادیویی RTLM برای چند ماه به‌طرز حیرت‌آوری وقایع این نسل‌کشی را مانند یک کمپین انتخاباتی تحت پوشش قرار داده بود و هوتو‌های تندرو را تشویق به قتل عام توتسی‌های رواندا می‌کرد.
تاثیر شگفت‌انگیز برنامه‌های این رادیو در روند وقوع نسل‌کشی باعث شد تا در سال ۲۰۱۱ کارگردان سوئیسی-آلمانی “مایلو رائو” نمایش تئاتر “رادیو نفرت” را بسازد، نمایشی که در فستیوال ۲۰۱۲ برلین توجهات زیادی را به‌خود جلب کرد، و پس از آن فیلم، کتاب و نمایش رادیویی آن را نیز منتشر شد.
به‌تازگی در جریان فستیوال هنری “۲۰۱۹ Same Same But Different”که در اسفند ماه برگزار شد، نمایش رادیو نفرت بار دیگر در سه اجرا به روی صحنه رفت.
این نمایش اجرای یک ساعته از برنامه‌های رادیو RTLM است که در صحنه‌ی بازسازی شده‌ی استودیوی این ایستگاه رادیویی (که تلاش شده درست مثل نسخه‌ی اصلی آن باشد) انجام می‌شود.
صحنه نمایش رادیو نفرت در فستیوال
صحنه‌ی این نمایش به شکلی طراحی شده که ایستگاه رادیویی در مرکز نمایش، و در یک محفظه‌ی شیشه‌ای قرار دارد و بینندگان در دو سمت آن می‌نشینند و به وسیله‌ی رادیو‌هایی که در اختیارشان است به صدایی که در حقیقت همان اجرای بازسازی شده از RTLM است، گوش می‌دهند.
در صحنه‌ی این اجرا سه هوتوی تندرو، و یک سفیدپوست ایتالیایی-بلژیکی به نام “جورج رویگو” و یک دی‌جی که تماس‌ها را وصل می‌کند حضور دارند، و برای یک ساعت موزیک پخش می‌کنند و بی‌رحمانه در مورد رژیم نژادپرستانه بحث می‌کنند، توتسی‌ها را سوسک خطاب می‌کنند و قتل عام آنها را به عنوان یک پیروزی بزرگ برای اکثریت هوتو عنوان می‌کنند، تماس‌گیرندگان (حتی کودکان) را تشویق به کشتن می‌کنند.
نمایش رادیو نفرت در فستیوال
ترس و وحشت از مکالمات آنها با آرامش و رضایتی که در چهره‌ی آنها وجود دارد دوچندان می‌شود، آنها شوخی می‌کنند، می‌رقصند و می‌خندند و خشونت‌های غیر قابل باور را تحسین می‌کنند. در حین این نمایش ویدیویی از صحنه‌های مستند و بازسازی شده، در مورد قربانیان و زندگی آنها نمایش داده می‌شود و در این مرحله حضار را با عواقب سخت و خشن این تفکرات و گفتار نژادپرستانه مواجه می‌کند، و در حالی که صحبت‌های نژادپرستانه مطرح می‌شود حضار به‌صورت همزمان عواقب نابودکننده‌ی آن را حس می‌کنند.
ترجمه: مهران مرندی
نمایش بسیار زیبایی است پیشنهاد میکنم حتما ببینید.