این روزها مصادف با پنجمین سالگرد حادثه‌ی بمب‌گذاری ماراتن بوستون است که داستانش را در اپیزود چهارم چنل بی با عنوان “بدترین بدترین‌ها” شنیدید. گزارش‌هایی را هم در همینجا خوانده‌اید، این گزارش اما قدری متفاوت است.
پنج سال پیش هفده نفر از دوندگان دوی ماراتن بوستون در جریان بمب‌گذاری اعضای بدن خود را از دست دادند و موجب افزایش تلاش‌ها در حوزه‌ی ساخت پروتز و اندام‌های مصنوعی شدند.
در آوریل ۲۰۱۳ دو بمب دست‌ساز در نزدیکی خط پایان ماراتن بوستون منفجر و منجر به کشته‌شدن سه تن و مجروح‌شدن ۲۶۰ نفر شد.
پس از حمله٬ صدها هزار دلار جهت تحقیق بر روی فن‌آوری پروتز و اندام‌های مصنوعی اهدا شد تا به این هفده نفر جهت برگشتن به روال عادی زندگی کمک‌کند.
درس‌هایی که از طریق کار با این بازماندگان آموخته‌شد جهت ساختن پروتزهای بهتر برای آنها و دیگر افراد قطع عضو شده بسیار مهم است.
مارک ۳۹ ساله یکی از هفده نفر قطع عضو شده‌ی حمله‌ی بوستون است.
بسیاری از بازماندگان مانند ادرین دیویس (تصویر سمت چپ) و مری دنیل (تصویر سمت راست) هم‌چنان مشغول کنار آمدن با زندگی هستند.
جسیکا کنسکی هر دو پا و پتریک دانز یک پایش را در جریان بمب‌گذاری از دست داد. (عکس متعلق به ۲۰۱۵)
بسیاری از قطع عضو شدگان تجربیات خود از زندگی بعد از بمب‌گذاری را بیان کرده‌اند.
یکی از این بازماندگان “استیو ولفندل” است. پدری که تلاش کرد پسر سه ساله‌اش را از کالسکه بیرون بکشد و از خط پایان فاصله بگیرد. او پای چپش را از دست داد.
“جی‌پی و پاول نوردن” برادرانی که مشغول تماشای ماراتن از جایگاه تماشاگران بودند در جریان انفجار بمب دوم پای راست خود را از دست دادند.
“جف باومن” قربانی دیگر و یکی از کلیدی‌ترین شاهدان در شناسایی برادران سارنایف (بمب‌گذاران ماراتن) است که هر دو پایش را از دست داد.
هر کدام از این بازماندگان زیر عمل‌های جراحی متعددی رفته‌اند و بسیاری از آنان هم‌چنان بعد از پنج سال دردهای شدیدی را تحمل می‌کنند.
دکترها و محققینی که به آنها کمک کرده‌اند معتقدند پیشرفت‌های تکنولوژیک حوزه‌ی پروتزها و اندام‌های مصنوعی که حاصل کار کردن بر روی این بازماندگان است نقطه‌ی روشن این حادثه بوده است.
جین ریچارد که در زمان حادثه شش ساله بود و پای چپ و برادر هشت ساله‌ی خود را از دست داده بود حالا می‌تواند مانند سایر ده ساله‌ها در کلاس‌های رقص شرکت کند.
جف باومن (تصویر سمت چپ) در اکران فیلمی راجع به حادثه‌ی سال ۲۰۱۳ و کارن رند (سمت راست) بعد از دوی ۱۰ هزار متر در سال ۲۰۱۵
دکتر “بنجامین پاتر” رییس ارتوپدی بیمارستان “والتر رید” در مریلند است که سه نفر از بازماندگان حادثه روند درمانی و قطع عضو خود را در آن طی کرده‌اند. او معتقد است تجربه‌ی جمعی حادثه‌ی وحشتناک بمب‌گذاری بوستون در حوزه‌ی پزشکی بسیار مثبت بود چرا که اختلاف نظرهای بسیاری در بین جراحان نظامی (جراحانی که روی جانبازهای جنگی کار می‌کردند) و غیر نظامی وجود داشت. تبادل اطلاعات و صحبت‌های دو گروه یکی از نقاط روشنی‌ست که از دل این حادثه بیرون آمد زیرا منجر به یادگیری بیشتر و آمادگی بهتر ما برای موارد بعدی شد.”
پنج سال پیش عمده‌‌ی توسعه تکنولوژی در حوزه‌ی پروتز بر روی سربازان مجروح آزمایش می‌شد. با کار کردن روی بازماندگان حادثه‌ی ماراتن بوستون٬ محققان قادر به توسعه‌ی تکنولوژی پروتزهایی شدند که برای یک فرد عادی مناسب‌تر باشد.
برای مثال “کارن رند” زنی که پای چپ خود را از دست داد و شاهد کشته‌شدن دوست خود “کریستل کمبل” روی خط پایان بود در حال حاضر قادر به شرکت در دوی ده هزار متر است.
“ربکا گریگوری” پای چپ خود را از دست داده و اکنون قادر به صخره‌نوردی است.
مارک فوکارایل ۳۹ ساله که پای راست خود را از دست داده و بعد از حادثه درد مزمنی را در پای چپ خود حس می‌کند توانسته دوباره دوچرخه‌سواری کند. پروتز مارک ترکیبی از تایتانیوم و فایبر است که با ریزپردازنده‌ای کنترل می‌شود.
کلستل یکی از قربانیانی که هردو پایش را از دست داد در کنار همسر و دخترش سیدنی. سیدنی نیز یکی از بازماندگان حادثه است که مورد اصابت یکی از ترکش‌های بمب قرار گرفته و تا حد مرگ خون‌ریزی کرده بود.
یک تیم از محققان در بیمارستان Brigham & Women’s شهر بوستون مشغول کار در مورد اصلاح فرایند قطع عضو٬ به‌عنوان راهی برای بهبود عملکرد پروتزها (اندام‌های مصنوعی) هستند. دکتر “ماتیو کارتی” جراح این بیمارستان به آسوشیتدپرس گفت: “یکی از چیزهایی که این حادثه برای من روشن کرد احتیاج مبرم به بهبود روش‌های قطع عضو بود. ما پیشرفت‌های خارق‌العاده‌ای در تکنولوژی پروتزها داشتیم اما روش‌های ما برای قطع عضو هم‌چنان عقب‌تر از پیشرفت‌های ما در حوزه‌ی تکنولوژی پروتزهاست.”
تیم دکتر کارتی امیدوارند که با بهبود روش‌های قطع عضو در کنار تولید پروتزهای پیچیده‌تر بتوانند ارتباط بین مغز و اندام‌ها را برقرار کنند (این عضوها بتوانند از مغز فرمان بگیرند).
مارک در حال دوچرخه‌سواری و پاتریک در حال دویدن در کمبریج
گام بعدی برای محققین دانشگاه ام‌آی‌تی خواهد بود که با توسعه‌ی تکنولوژی بتوانند سیگنال‌های مغز را برای حرکت پای مصنوعی خوانا کنند.
پژوهشگران دیگری نیز در حال توسعه‌ی تکنولوژی‌ای هستند که اندام‌های قطع‌شده را قادر به درک احساسات از طریق پروتزهای خود کنند (پروتزهایشان حس‌پذیر شوند).
“هیو هر” مدیر بخش بایونیک دانشگاه ام‌آی‌تی می‌گوید: “ما بدن را به طور سیستماتیک مجددن با اندام مصنوعی طراحی می‌کنیم تا میزان ازتباط بدن با ماشین را به حداکثر برسانیم.”
مترجم: مدی
سلام. سایت خیلی پیچیده است مطالب رو خیلی به سختی میتونیم پیدا کنیم.من اکثر با گوشی موبایلم کار میکنم. و این خیلی سختره. لطفا از یک قالب راحتر و طبقه بندی شده تر استفاده کنید.
با تشکر