وقتی این عکس رو از کشتی بونتی می‌گرفتن، در اوج شکوهش بود. سالم بود و همه فکر می‌کردن عمر درازی داره. تو خیلی از فیلم‌ها و مستندها ظاهر شده بود، در بندرهای مختلف مردم برای تماشاش اومده بودن و با این حجم عظیم و زوال‌ناپذیر عکس گرفته بودن و بعضی‌ها آرزو داشتن باهاش سفر کنن.
کشتی برای حضور در یه فیلم سینمایی ساخته شده بود، قرار بود بعد فیلمبرداری بسوزونندش اما مارلون براندو بازیگر فیلم پیشنهاد کرد نگهش دارن و چند دهه بعد بونتی سرنوشتی پیدا کرد که به مخیله‌ی کسی نمی‌رسید. ما داستان عجیب بونتی رو تو اپیزود ۵۶ پادکست چنل‌بی تعریف کردیم اما این کشتی باشکوه که در عکس می‌بینیم چه‌جور کشتی‌ای بود و چه تاریخی پشتش وجود داشت؟
کشتی بزرگ تاریخ سینما
بونتی رو در سال ۱۹۶۲ ساختن که فیلم «شورش در بونتی» ساخته‌ی لوئیس مایلستون رو توش فیلمبرداری کنن. تهیه‌کننده‌ی فیلم شرکت مترو گلدن مایر بود که هزینه‌ی ساخت کشتی رو هم داده بود. فیلم موفقی نبود و مارلون براندو از اون به عنوان بدترین تجربه‌ی بازیگریش یاد کرد. با این که در هفت رشته کاندیدای دریافت اسکار شده بود حتی یک جایزه هم نبرد.
اما فیلم شورش در بونتی ریشه در یک ماجرای واقعی داره. این کشتی واقعا وجود داشته و در اون شورشی اتفاق افتاده که دستمایه‌ی نوشتن رمان‌ها و ساختن فیلم‌های متنوعی شده.
بونتی واقعی سال ۱۷۸۴ تو انگلیس ساخته شد. اسمش Blaydes Yard بود و بعد که نیروی دریایی سلطنتی انگلیس خریدش، اسمش رو بونتی گذاشت. نسبتا کوچیک بود و ۲۱۵ تن وزن داشت. نیروی دریایی می‌خواست کشتی رو بفرسته ماموریتی که در اون از تاهیتی گیاه میوه‌ی نان خریداری بشه و بعد اون درخت‌ها رو ببرن هند غربی به امید اینکه رشد خوبی داشته باشن و به منبع ارزان غذایی برای مردم تبدیل بشن. اما سفر طبق برنامه پیش نرفت و رسیدن به تاهیتی دو ماه طول کشید. شیش ماه هم مجبور شدن اونجا بمونن و در این مدت اختلاف نظر بین خدمه‌ی کشتی و ناخدا بالا گرفته بود تا اینکه ناخدا دوباره دستور حرکت داد و وسط دریا ۱۸ نفر از خدمه به رهبری معاون خود ناخدا شورش کردن و ناخدا و بیست و چند نفر دیگه رو سوار قایق کردن و فرستادن وسط دریا و بعد این دو گروه سرنوشت مختلفی پیدا کردن که در اپیزود ۵۶ به اختصار درباره‌ش گفتیم.
سال ۱۹۳۲ رمانی درباره‌ی این ماجرا نوشته شد که چندین فیلم سینمایی ازش اقتباس کردن. یکی از اون فیلم‌ها همینی بود که به خاطرش کشتی بونتی رو از روی اصلش ساختن. این اولین کشتی بود که برای سینما ساخته می‌شد. بیشتر از ۲۰۰ کارگر در طول ۸ ماه آماده‌ش کردن و تقریبا دو برابر بونتی اصلی بود چون می‌خواستن تمام عوامل فیلم توش جا بشن. فقط ۳۵ متر دکل داشت و کشتی قدبلندی محسوب می‌شد. اون فیلم ناموفق رو ساختن و به پیشنهاد مارلون براندو کشتی رو نابود نکردن.
بعد از فیلمبرداری با کشتی یه تور تبلیغاتی در سراسر جهان راه انداختن و بعد به عنوان جاذبه‌ی گردشگری به فلوریدا منتقل شد و تا اواسط دهه‌ی ۱۹۸۰ همونجا موند و برای چند فیلم سینمایی و مستند ازش استفاده شد. مترو گلدن مایر سال ۱۹۹۳ بونتی رو اهدا کرد به بنیادی که بعدها از دلش بنیاد کشتی بونتی دراومد و رابین والبریج استخدام شد که برای نزدیک ۲۰ سال ناخدای کشتی باشه و سفری رو ترتیب بده که برای همیشه سرنوشت خودش، بونتی و تمام خدمه‌ی کشتی رو تغییر بده. سفری که درس‌های زیادی از دلش بیرون اومد. تو این عکس هنوز از سرنوشتش خبر نداره و در یکی از گردش‌های کوتاه و آرومش به سر می‌بره تا مردم بیان و باهاش عکس یادگاری بگیرند. برای اینکه ببینید بونتی چه سفری رو شروع کرد اپیزود ۵۶ پادکست چنل‌بی رو بشنوید.
واقعا اون اپیزود فوق العاده متفاوت و عالی بود! اینکه به چه سادگی میشه انسان راه خودش و چیزی که بهش علاقه داره رو انتخاب کنه و از زندگی و انتخابش با تمام مخاطراتی که داره لذت ببره.