حالا که آنگلا مرکل قدرت رو بعد از ۱۶ سال واگذار کرده و از صدر اعظمی آلمان کنار رفته، دوباره پروفایلی که جورج پکر سال ۲۰۱۴دربارهش تو نیویورکر نوشته بود، مورد توجه قرار گرفته و مدام بازنشر میشه. گزارشی که یکی از منابع اصلی اپیزود ۲۷ پادکست چنلبی بود.
جورج پکر برای نوشتن این پروفایل درخواست مصاحبه به مرکل داد، درخواستی که رد شد و در عوض پکر تلاش کرد که از راههای دیگه اطلاعاتی که راجع به مرکل لازم داره رو به دست بیاره.
جورج پکر ۶۱ ساله، روزنامهنگار، رماننویس و نمایشنامهنویس آمریکاییه. او بیشتر بهخاطر نوشتههاش تو نیویورکر و آتلانتیک درباره سیاست خارجی ایالات متحده و کتابش به نام دروازه قاتلان: آمریکا در عراق، شناخته شدهس. پکر کتاب The Unwinding: An Inner History of the New America رو هم نوشته که تاریخ ایالات متحده رو از سال ۱۹۷۸ تا ۲۰۱۲ پوشش میده. و کتابهای دیگهای هم تو کارنامهش هست که اون رو برندهی جوایز مختلفی کردن.
یکی از کسانی که اخیرا نوشتهی جورج پکر دربارهی آنگلا مرکل رو تحسین کرده، پاتریک ردن کیفه. این نویسنده که اینجا مفصلتر دربارهش نوشتیم، گزارشهایی رو نوشته که سه تا از اونها تبدیل به اپیزودهایی در چنلبی شدهن: اپیزود دوم به اسم ال چاپو، اپیزود چهارم به اسم بدترین بدترینها و اپیزود سیزدهم با عنوان برگ برنده.
پاتریک ردن کیف دربارهی پروفایل جورج پکر تو توییترش نوشته: «همزمان با کنارهگیری آنگلا مرکل، یکی از پروفایلهای سیاسی مورد علاقهم در تمام دوران رو بازنشر میکنم. این همون نوشتهایه که من اغلب در دفاع از نوشتن بدون همکاری سوژه ازش استفاده میکنم. تصور کنید که چقدر کسلکننده بود اگر مرکل حاضر به همکاری با پکر میشد و یک مصاحبهی عمدا تحقیرآمیز انجام میداد. در عوض جورج پکر با همهی کسانی که مرکل رو میشناسن صحبت کرد و اونها بهش طلا دادن. بدیهیه که پکر به این موضوع توجه داره و در پاراگراف ابتدایی نوشتهش چشمکش رو هم میزنه: “آنگلا مرکل، صدراعظم جمهوری فدرال آلمان و قدرتمندترین زن جهان، تمام تلاش خود را میکند تا جالب نباشد.”»
با سلام
البته بهتر بود بگوییم مرکل از دید نویسنده غربی. داشتم فکر میکردم شاید اگر اپیزود ولادیمیر پوتین را هم یک نویسنده شرقی مینوشت همینقدر زیبا تحسینش میکرد و در مورد موفقیت هایش مینوشت. دشمنان آدم موفقیت ها را به نام رانت مینویسند و دوستان موفقیت را به حساب لیاقت شخصی