یک لوکیشن: کاخی که سارقی را در خود مخفی کرد

پلازا دو کاله

پلازا دوکاله یا کاخ دوک تو ونیز همین‌جوریش هم جای عجیبی هست چه برسه به اینکه یکی از بزرگترین دزدی‌های تاریخ ایتالیا توش انجام شده باشه. کدوم کاخیه که تو دلش یه زندان برای خلافکارها بسازن و هم عشرت‌کده باشه و هم جایی برای شکنجه و اعتراف؟ داستان دزدی عجیب و غریب وینچنزو پیپینو از این قصر رو می‌شه در اپیزود ۵۸ پادکست چنل‌بی شنید ولی پلازا دوکاله کجاست و چه تاریخی داره؟

پلازا دوکاله از آتش برخاست

پلازا دوکاله یکی از دیدنی‌های اصلی شهر ونیز تو شمال ایتالیاست. اولش یه قلعه‌ی نظامی چوبی بوده که برجک‌های زیادی داشته و کار حفاظت از ونیز رو انجام می‌داده. بیشتر از هزار سال پیش، در محل همین قلعه تصمیم گرفتن برای دوک که مقام عالی جمهوری در ونیز بود کاخی بسازن و ساختن. ولی هیچ اثری از اون بنای قرن نهمی باقی نموند چون بخش خوبی ازش با یه آتیش‌سوزی ویران شد. بنا رو بازسازی کردن ولی این آخرین باری نبود که قصر طمعه‌ی حریق می‌شد. سه‌بار دیگه هم این اتفاق براش افتاد و اونقدر فرو ریخت و سر پا شد تا به شکل بنای فعلی دراومد.  تا اواخر قرن شونزدهم هی این کاخ داشت تو آتیش می‌سوخت و هی سرپاش می‌کردن و بخش‌هایی رو تغییر می‌دادن و بخش‌هایی رو بهش اضافه می‌کردن.

پلازا دوکاله علاوه بر اقامتگاه دوک‌ها، تا زمانی که  ناپلئون در سال ۱۷۹۷ شهر رو اشغال کرد، نهادهای سیاسی جمهوری ونیز رو هم تو خودش جا داده بود. ونیز تا یه زمانی تحت سلطه‌ی فرانسه بود، بعد اتریش بهش حکومت کرد و در نهایت سال ۱۸۶۶ جزیی از ایتالیا شد.

نمای داخلی پلازا www.123rf.com

معماری شگفت‌انگیز

پلازا دوکاله به سبک معماری گوتیک ساخته شده. نمای بیرونیش پوشیده از سنگ‌های مرمر سفید و صورتیه و خود بنا پر از قوس و اشکال هندسی.

ولی داخل کاخ بیشتر از نمای بیرونیش راز محبوبیت و موندگاری چنین سازه‌ای رو نشون می‌ده. کاخ پر از اتاق و تالار و سالن‌های پذیراییه که هر کدوم دکوراسیون منحصر به فرد خودشون رو دارن و وسایل باارزشی دارن که در حقیقت وسایل زندگی دوک‌های ونیز محسوب می‌شدن. دیوارها و سقف‌های بلندش مملو از نقاشی ها و تابلوهای رنگ روغنه. سقف‌ها پر از ریزه‌کاری‌های طلایی‌رنگ و نقاشی‌های قدیمی‌ان. مجسمه‌های مرمری و تزیینات استثنایی هم، زیبایی‌های این کاخ رو دوچندان کرده.

تصمیم‌های مهم ونیز تو همین کاخ گرفته می‌شده و طبقه‌ی دومش محلی بوده برای جمع شدن نمایندگان مجلس. وقت رای‌گیری بیشتر از هزار و هشتصد نفر تو این تالار جمع می‌شدن. روی یکی از دیوارهاش که مقام‌های عالی‌رتبه پشت بهش می‌نشستن، بزرگترین نقاشی رنگ روغن جهان کشیده شده که بیشتر از ۲۲ متر طول داره. برای رسیدن به طبقه‌ی دوم باید از پله‌هایی برید بالا که به راه‌پله غول‌ها شهرت داره. بعدها دادگاه ونیز هم در کنار قصر ساخته شد تا تمام بناهای مهم مملکتی یه جا جمع بشن.

جای دقیقی که دزدی اتفاق افتاد

زندانی در دل قصر

ولی کاخ فقط جایی برای زندگی و گرفتن تصمیمات مملکتی نبوده. جایی برای زندانی شدن هم بوده. توی این قصر یه زندان بزرگ با سیاه‌چاله‌ها و سلول‌های انفرادی وجود داره که یه وقتی محل تنبیه خلافکارها بوده و امروزه فقط یه سری تخته سنگ در این سلول‌ها و زندان وجود داره.

انتهای قصر یه پل منحنی هست که زندان رو به قصر وصل می‌کنه. زندانی‌ها و محکومین از این پل که حالا به اسم پل آه یا افسوس مشهور شده رد می‌شدن و به دادگاه می‌رسیدن و حالا این پل خودش به تنهایی انگیزه‌ایه برای توریست‌ها که بیان و از نزدیک تماشاش کنن. می‌گن که زندانی‌ها وقتی به این پل می‌رسیدن حسرت زندگی از دست رفته‌شون رو می‌خوردن و آه می‌کشیدن.

سال ۱۹۲۳ بالاخره این کاخ تغییر کاربری می‌ده و تبدیل به موزه می‌شه. درهای پلازا دوکاله به روی عموم باز می‌شه و از اون به بعد هر ساله میلیون‌ها نفر با چشم‌های شگفت‌زده ازش بازدید می‌کنن. اونوقت تو یه همچین کاخی وینچنزو پپینو، بی‌توجه به اون همه عظمت و شکوه، بی‌توجه به اون همه برج و بارو و پل افسوس، فقط دنبال یه چیز بوده. اینکه دنبال چی بوده و آیا بهش رسیده یا نه رو می‌شه تو اپیزود جنتلمن شنید.